Review

Een vloeiend verhaal dat je stiekem meezuigt in de duisternis van de diepste geheimen van het gezin Fitzsimons. Het boek begint pittig: ‘Mijn man wou Annie Doyle niet vermoorden. Maar dat leugenachtige kreng verdiende het.’ De toon is gezet. En toch kabbelt het verhaal vanaf deze krachtige aftrap rustig door. Langzaam maar zeker groeit het onbehagen, neemt het beklemmende gevoel toe en zit je vast in het verhaal. Er is maar één uitweg: het uit lezen. Wanneer je dan zover bent en terugkijkt op het plot, zal je ontdekken dat Nugent aan ieder detail heeft gedacht, alles is uitgewerkt en niets is aan de toeval overgelaten. Een totaal ongezonde relatie tussen moeder en zoon staat centraal, waardoor ik erg moest denken aan Bates Motel. Heerlijk hoe de verschillende personages met elkaar te maken hebben en hun levens gelinkt worden en hoe Nugent het voor elkaar weet te krijgen om dit toch als natuurlijk te doen aanvoelen. Het boek ademt sfeer, ondanks dat ik het in het zonnetje heb zitten lezen, waande ik mij in een donker landhuis ergens in Dublin, proefde ik de spanning. Knap gedaan.